გამარჯობა!
Mijn reis naar Tbilisi zit er alweer ruim een week op, maar nog steeds zit ik na te genieten en kijk ik met plezier terug aan die prachtige stad. Tijdens de reis schreef ik wat kleine blogs voor mijn familie, en die wil ik ook met jullie delen.
–
Weggestopt tussen de Oost- en Zwarte Zee en het Kaukasusgebergte ligt Georgië, een land met een geschiedenis die duizenden jaren terug gaat. In de hoofdstad, Tbilisi, in het oosten van het land, is die geschiedenis overal te zien. Eeuwenoude gebouwen in westerse neoclassicistische, Perzische en Sovjetstijl laten zien dat er een bijzondere mix van culturen is ontstaan. De vruchtbare grond en strategische ligging op de oude Zijderoute hebben ervoor gezorgd dat het land altijd heeft moeten leven met overheersers en vijanden. De Georgiërs zijn enorm trots op hun land en zeker hun religie, ondanks alle invasies van alle kanten zijn ze nooit hun identiteit verloren. De orthodoxe kerken zijn niet te tellen. Bijzonder vond ik dat om belangrijke kerken een fort is gebouwd ter bescherming.
Georgië heeft in haar geschiedenis weinig vrede gekend en ook vandaag nog is zo’n 20% van het land bezet door Rusland. Het is hier een hot topic en de locals zijn er erg emotioneel over. Toch voel je in Tbilisi weinig van het conflict, er lopen veel nationaliteiten en religies door elkaar. Er staan hier kerken, synagogen, tempels en zelfs de enige moskee waar Soennieten en Sjiieten samen bidden. Doordat Georgië midden op de oude zijderoute ligt had het al vroeg invloeden uit oost en west. Een nationaal gerecht bijvoorbeeld is een dumpling die veel wegheeft van de Chinese versie.
–
Maandag kregen we een rondleiding door de stad en kwamen we langs oude Sovietgebouwen, kerken, Perzische badhuizen, veel wijnkelders en markten. In de oude binnenstad staan vervallen herenhuizen die één voor één gerestaureerd worden. Dinsdag stond in het keten van eten, we bezochten verschillende restaurants waar we typische Georgische gerechten aten zoals een ‘kaasboot’, die dumplings dus en auberginerolletjes met walnoten en granaatappel. Die granaatappel zie je hier werkelijk overal, veel mensen op het platteland hebben een eigen boomgaard waar ze die groeien. Daarnaast is Georgië hét land van de druif en wijn, dat werd hier voor het eerst gemaakt duizenden jaren geleden, en daar zijn ze hier erg trots op. Vandaag maken we een wijntour door Kachetië, in het oosten tegen Armenië en Azerbaijan aan. Dit is de wijnregio en zometeen beginnen we met proeven, al is het nog maar 10:00.
–
Vandaag is een vrije dag, dus ik kon lekker rustig aan het ontbijtje zitten. George, de eigenaar van het hotel, kwam er bij zitten en we hebben wat gekletst onder een kop koffie. Hij woont met zijn man Patrick in een chateau bij Parijs en is zo’n vier keer per jaar in Tbilisi. Hij vertelde over de geschiedenis van het kasteel. De oudste delen van het gebouw dateren uit de zesde eeuw en in de middeleeuwen werd het gebruikt door de belastingambtenaar van het toen heersende Perzische rijk. Onder het kasteel zijn talloze archeologische ontdekkingen gedaan over de lange geschiedenis. In de Sovjettijd woonde er 20 families in het kasteel en raakte het enorm in verval. George en Patrick hebben het gerestaureerd en ik elke kamer staan kunstschatten tentoongesteld die ze uit India en Zuid-Oost Azië hebben meegenomen. In de wijnkelder liggen mooie Georgische wijnen en natuurlijk moest ik even proeven. Vandaag bezoeken we het standbeeld van de Moeder van Georgië en het Narikala fort dat uitkijkt op de stad.
–
De wijntour door Kachetië begon bij een wijncoöperatie waar meer dan 300 soorten wijnen worden gemaakt. Vanuit de enorme gistingtanks werd ons een glaasje getapt om te proeven en na de 4e voelde we hem allemaal al aardig zitten, en de busreis naar de volgende bestemming was dan ook nogal slaperig. De tweede stop was een wijnkelder waar werd uitgelegd wat Georgische wijn precies is. In Georgië maken ze wijn volgens een duizenden jaren oude techniek waarbij de druiven in zijn geheel met de voet worden geperst en met schilletje, pitjes etc worden vergist in een enorme karaf van klei die is ingegraven. Een andere drank die ze hier van druiven maken is Chacha, een soort druivenwodka. En dat is alles wat ik er over zeg want het komt mijn oren uit. Georgiërs zijn erg gastvrij, maar dat betekent ook toasten tot je er bij neer valt. Dat hebben we ondervonden toen we te gast waren bij een Soepra, een traditioneel Georgisch diner. De wijn en Chacha bleef maar komen om de Khinkhali en de Khadjapuri mee door te spoelen. Nu was het tijd om de stad Sighnaghi te bezoeken, waar de op één na langste verdedigingsmuur ter wereld staat. Ook hebben we het Bodbe-nonnenklooster bezocht waar de heilige Sint Nino begraven ligt. Zij heeft in de vierde eeuw de Georgiërs bekeerd tot het Christendom. Hier stond een kerk die pas vorige zomer is afgebouwd en van binnen nog helemaal moet worden beschilderd.
–
Donderdag hebben we met een clubje het Narikala fort een bezoekje gegeven. Het stond er al voordat Tbilisi er was, en is door de Perzen in de 4e eeuw gebouwd. Naast het fort staat het standbeeld van Moeder Georgië, met in haar handen een zwaard en een beker wijn. Er werd ons verteld dat ze uitgaat van het motto: ‘Drink or die’. Eigenlijk symboliseert het de gastvrijheid en strijdvaardigheid van de bevolking. Vrijdag bezochten we de botanische tuin maar helaas is het nog geen bloeiseizoen, dus erg veel was daar niet te zien. Wel kwamen we langs het huis van een van de rijkste mannen in het land, een bizar complex waar blijkbaar zebra’s en haaien worden gehouden.
En toen ik s’avonds versgedouched op mijn telefoon keek begon het drama. Ik zal een korte samenvatting geven. Ongeveer drie kwart van de klas zou met Turkish Airlines via Istanboel naar Amsterdam terugvliegen. Vanwege de maatregelen omtrent het virus ging die niet meer door. Er zijn meteen mensen naar de luchthaven gegaan om te kijken wat de opties zijn maar daar was het chaos. Er bleek een directe vlucht te gaan waar nog genoeg plekken en onze begeleider wilde dat we allemaal zo snel mogelijk terugkeerden naar Nederland, omdat er steeds meer landen op lockdown gaan. Tickets kosten eerst 160 en dat wilde de Hogeschool betalen maar omdat we allemaal probeerden via allerlei kanalen te boeken schoten de prijzen omhoog. Ook kon er niet gepind worden daar, en waren er maar een paar mensen met een creditcard (met beperkt krediet) dus het was even zweten maar uiteindelijk hebben de meesten een ticket en de anderen vliegen morgen vanaf Kutaisi. Iedereen terug naar Nederland.
